ENCYKLOPEDIA ŻEGOCIŃSKA - BABINIEC

Babiniec (kruchta) - staropolska nazwa (kruchty) przedsionka kościelnego przeznaczonego dla kobiet żebrzących, w którym nauk katechetycznych mogli słuchać osoby uważane za heretyków lub Żydzi. Nazwa dotyczy także pomieszczeń (przeznaczonych dla kobiet lub żeńskiej służby) synagog, cerkwi i dużych dworów.
  
   Babiniec, według etnografa Zygmunta Glogera, przedsionek w kościele, w którym baby żebrzące siadują. Jan Mączyński, leksykograf, w słowniku łacińsko-polskim, wydanym w Królewcu w 1564 roku podaje: Vestibulum templi, kościelna krukta albo babiniec, jak niektórzy mówią. Kościoły większe miały kilka wejść, a przy nich babińce boczne.
  
    Żegocińską kruchtę narysował z natury w roku 1865 Jan Matejko.

Patrz także: kruchta.

Kruchta kościelna (babiniec) w Żegocinie.
Rysował z natury Jan Matejko.

[wstecz]