BYTOMSKO W TEKSTACH ŹRÓDŁOWYCH |
Bytomsko - /inaczej Bytomska/, wieś w pow. bocheńskim, o 23 km od Bochni [...], leży pomiędzy górami, podgórze Tatr stanowiącymi. Według ostatniego spisu ludności Bytomsko liczy 380 mieszkańców, przeważnie rolnictwu oddanych, nie posiada żadnej szkoły miejscowej, lecz posyła swoje dzieci do szkoły w Żegocinie [...]. Obszar cały tej wsi wynosi 874 m, z których dwór zajmuje przeszło 300 morgów. Mieszkańcy przeważnie trudnią się rolnictwem, hodowaniem lnu i tkaniem płótna, a zamożniejsi handlem wołami. Prócz jednej rodziny arendarza izraelskiej, wszyscy są religii rzym. kat. i Polakami i należą do kościoła parafialnego w Żegocinie, gdzie także i poczta się znajduje. Według zapisek tabuli krajowej lwowskiej Bytomsko należało aż pod koniec XVIII w. do klucza dóbr Wiśnicz, którego właścicielem był podtenczas Stanisław ks. Lubomirski; po jego śmierci wskutek działu familijnego stała się właścicielką połowy tego klucza Konstancja z książąt Lubomirskich hrabina Rzewuska, a w 1819 r. figuruje już sama jako jedyna właścicielka dóbr Łątka Górna, Kunica i Bytomsko i jako współwłaścicielka zamku na Wiśniczu. W 1822 r. ogłoszono sądownie upadłość majątkową tejże hrabiny Rzewuskiej, wskutek czego Wincenty Skrzyński nabył te dobra: Łąkta Górna, Kunica i Bytomsko na publicznej licytacji w 1825r. Następnie wskutek działu familijnego przechodzą te dobra w 1843 r. na Ludwika Skrzyńskiego, od którego ta-kowe w 1845r. nabywa Adelajda ks. Ponińska, ur. hrab. Dohna. W 1866 r. nabywają drogą kupna dobra Łąkta Górna, Kunica i Bytomsko Feliks i Wiktoria Armatowicze i są do dzisiejszego dnia tychże właścicielami. Przez lat dwadzieścia cztery z małą przerwą, bo od 1845r. do 1869, pozostawały te dobra w rękach niemieckich: mimo to jednak cywilizacja niemiecka nie zaszczepiła swoich korzeni u włościan.
Zapis
w "Słowniku Geograficznym Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich - cz.
VI". Rok 1884 |