Syn Michała Dudka, rzeźnika i Zofii z domu Zając. Zmienił rodowe nazwisko. Urodził
się 17 IV 1862 r. w Zakliczynie. Szkołę podstawową ukończył w miejscowości
rodzinnej, I gimnazjum w 1879 r. w Tarnowie, gdzie złożył maturę na ocenę celującą.
Tam też odbył studia teologiczne i w 1886 r. przyjął święcenia kapłańskie z rąk
bpa I. Łobosa.
Po święceniach był krótko wikarym w Bochni, po czym
został skierowany na dalsze studia do Rzymu. Tam w 1888 r. uzyskał doktorat z prawa i po
powrocie do diecezji zdał egzamin konkursowy z historii Kościoła i wykładał ten
przedmiot w seminarium duchownym w Tarnowie w 1888 r., po czym objął w nim stanowisko
ojca duchownego i równocześnie wykładał liturgikę. W 1892 r. poważnie zachorował,
otrzymał urlop zdrowotny, leczył się w Krakowie. 13 II 1897 r. został administratorem
w Uściu Solnym, 15 VI 1897 r. proboszczem w Żegocinie. Czynił wszystko, aby parafię
podnieść pod względem religijnym i moralnym. Rozwijał także pracę społeczną,
powstało w parafii kółko rolnicze, dom parafialny, piekarnia ludowa, spółka
mleczarska, rozwinęło się sadownictwo i inne pożyteczne organizacje. Tu otrzymał
odznaczenia EC i RM, w 1899 r. mianowano go wicedziekanem dekanatu limanowskiego.
Wybudował kościół i urządził jego wnętrze. Kupił
organy. Otoczył kościół kamiennym murem. 16 V 1904 r. został kanonikiem gremialnym
kapituły katedralnej tarnowskiej, a l VII 1904 r. rektorem Wyższego Seminarium
Duchownego. W 1907 r. otrzymał godność szambelana papieskiego. Dbał o moralny i
intelektualny rozwój alumnów, pamiętał o bibliotece, w której gromadził najnowsze
publikacje naukowe. Przeprowadzał remont całego budynku, wprowadził instalację
elektryczną, w części budynku wodę bieżącą, położył w salach parkiety. Wystarał
się o willę wakacyjną w Błoniu, z której dotąd seminarium korzysta. Najwięcej
trudności przeżył w okresie I wojny światowej. Alumni wyrzuceni z budynku
seminaryjnego, mieszkali w domach prywatnych lub w Błoniu, kontynuując studia
teologiczne. Z budynku usunięto również bibliotekę i muzeum. Ks. Dutkiewicz sam
jeździł furmankami do zaprzyjaźnionych proboszczów po żywność lub oni sami
dowozili, co mogli. Po powrocie do gmachu seminaryjnego starał się go przystosować do
różnych potrzeb. Jako rektor zajmował się duszpasterstwem młodzieży męskiej,
przewodniczył konferencjom duchowieństwa tej sprawie poświęconym. Pisał też na ten
temat artykuły i broszury, wygłaszał prelekcje.
Ponieważ w 1921 r. przybył do diecezji ks. E. Komar,
pierwszy biskup sufragan, i nie było jeszcze dla niego pełnego uposażenia, dlatego bp
L. Wałęga chciał go widzieć na stanowisku rektora. Intencje ordynariusza odczytał ks.
S. Dutkiewicz i zrezygnował - nie bez żalu - z rektorstwa, a później i z godności
kanonika kapituły tarnowskiej. 15 IX 1922 r. został instytuowany na probostwo w
Tuchowie. Wydał drukiem broszurę pt. Śmierć szczęśliwa. Opublikował następujące
pozycje: Dzieje unii kościelnej na Rusi, Lwów 1890, Dawne cechy tarnowskie, Tarnów
1896, Moskwa wobec unii, Tarnów 1896, Łączność wśród duchowieństwa, Poznań 1912,
Sprawozdanie z opieki nad młodzieżą męską w diecezji tarnowskiej, Lwów 1913, Opieka
nad młodzieżą męską w parafiach miejskich i wiejskich, artykuły w "Gazecie
Kościelnej" 1910-1911 i pewną ilość kazań. Przez wychowanków był uważany za
wspaniałego rektora, dobrego wychowawcę, oddanego im całym sercem.
Zmarł 26 III 1926 r. Spoczywa na cmentarzu w Tuchowie.
Odznaczony EC w 1875, RM 15 VIII 1891.
|
