Władysław Hejmo urodził się 23 maja 1923 roku w Żegocinie, jako syn
Jana Hejmo - piłsudczyka, uczestnika wojny z Rosją (1920 r.), który po tej wojnie
prowadził w Żegocinie karczmę i Agaty z domu Pączek..
Uczył się najpierw w Szkole Powszechnej w Żegocinie, potem w
Rajbrocie, w którym w 1936 roku ukończył siódmą klasę. Kolejne etapy kształcenia
to: jedna klasa Gimnazjum w Nisku (1939 r.) i 2 klasy Liceum Ogólnokształcącego w
Anglii (1946 r.)
15 września 1938 roku został przyjęty jako ochotnik Szkoły
Podoficerskiej dla Małoletnich w Nisku. W dniu 1 września 1939 roku został zwolniony z
tej szkoły i 10 września 1939 roku przydzielony do Stryjskiego Pułku Piechoty, w
którym jak strzelec był celowniczym rkm-u (ręcznego karabinu maszynowego). 22 września
1939 roku, po rozbiciu jednostki przekroczył z bronią granicę polsko - węgierską.
Przez Węgry, Jugosławię, Grecję, Turcję dotarł do Syrii. W czerwcu 1940 roku
wstąpił do Armii Polskiej w Syrii. Trafił do Samodzielnej Brygady Strzelców
Karpackich. W sierpniu 1940 roku wraz z całą Brygadą udał się do Palestyny, a
następnie do Egiptu. W lutym 1941 roku brał udział w walkach pod Tobrukiem, Gazalą,
Cyrenajką. Pełnił funkcję gońca dowódcy kompanii. W styczniu 1942 roku jednostka
została wycofana z walk i powróciła do Egiptu. W marcu 1942 roku wraz z SBSK udał się
do Palestyny. W maju 1942 roku został skierowany do szkoły podoficerskiej, z której
powrócił w sierpniu, obejmując funkcję drużynowego i instruktora.
W październiku 1943 roku wraz z jednostką udał się do Iranu. Na
własną prośbę został przyjęty do jednostki lotniczej. W czerwcu 1943 roku został
przewieziony do Anglii. Tam był wyszkolony na strzelca pokładowego (na samolocie
Wellington). Po powrocie ze szkolenia, w Kanadzie przesiadł się na samolot nowszego typu
- na Lancastera. Zaliczył 12 lotów bojowych w 300. Dywizjonie Bombowym. Po zakończeniu
wojny odbył jeszcze kilka lotów do Włoch, a także jeden do Berlina.
W 1945 roku został awansowany do stopnia kaprala. Nie mogąc
ściągnąć rodziny do Anglii, chciał wyjechać do Australii, ale ostatecznie
skontaktował się z rodziną w Polsce i zdecydował się powrócić do kraju, w którym
był chory ojciec, bracia: Stanisław i Józef oraz siostry: Janina i Katarzyna.
W 1948 roku otrzymał odprawę wojenną i statkiem przypłynął do
Gdyni. Po pobycie w obozie przejściowym przyjechał przez Kraków do Bochni, stąd
dorożką do Łąkty, stamtąd pieszo dotarł do rodzinnego domu w Żegocinie.
Po powrocie do Polski był wielokrotnie przesłuchiwany przez
Urząd Bezpieczeństwa. Miał propozycje współpracy, ale odmówił. Nie mógł przez to
znaleźć pracy. Wyjechał do stryja Władysława Hejmo. Zatrudnił się w
"Spółdzielni Pracy Komunikacyjno - Warsztatowej" w Krakowie przy ulicy
Wrzesińskiej, w której pracował jako magazynier. Tak było do czasu przejścia na
emeryturę.
Do ZBOWiD nie wstąpił, bo uznał, że z "utrwalaczami
władzy ludowej" nie będzie rozmawiał. Ale patentem nr 8944, wydanym przez Premiera
Jerzego Buzka w 1999 roku otrzymał za walkę z najeźdźcami tytuł "Weterana Walk o
Wolność Niepodległość Ojczyzny", podpisany także przez Kierownika Urzędu do
Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych. Za swoja walkę o niepodległość Ojczyzny
otrzymał także odznaczenia: Krzyżem Lotniczym, Medalem Armii, Medalem "Za wojnę
1939 - 1945", brytyjskim "War Medal 1939-1945".
Zmarł 5 kwietnia 2002 roku, przeżywszy 78 lat. Został pochowany w
rodzinnym grobowcu na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. |
