|
Sierp – najstarsze z ręcznych narzędzi rolniczych, które
człowiek wymyślił specjalnie do prac żniwnych. Z sierpa, o jeszcze kamiennym ostrzu,
korzystano już w czasach neolitu. Najstarsze ślady archeologiczne ocenia się na 7 do 10
tys. lat p.n.e.
Sierp zbudowany jest z ostrza o mocno zakrzywionym kształcie,
będącym fragmentem obwodu koła lub elipsy i drewnianej rękojeści. Część tnąca
znajduje się na stronie wewnętrznej łuku. W późniejszych odmianach półkoliste
ostrze posiadało drobne ząbki (od 8 do 20 na centymetr) nacinane na dolnej stronie. Górna
strona zeszlifowana pod kątem ok. 30° tworzyła uzębione ostrze.
Sierp wczesnośredniowieczny miał ostrze półkoliste, ząbkowane, o
długości 18-30 cm, trzonek wygięty pod kątem prostym i tulejkę do osadzania
rękojeści, nie różnił się więc zasadniczo od sierpów dzisiejszych. Później rozróżniano
sierp do zboża i do trawy (ostrze półkoliste), zapewniające najkorzystniejszy rozkład
siły ręki żeńca. Ścinanie zboża za pomoca sierpa nazywamy żęciem.
W tej formie był używany do połowy lat 50, XX wieku w
południowo-wschodniej i wschodniej Polsce. |
