|
Młocarnia
(młockarnia) - maszyna rolnicza
służąca do omłotu zbóż (oddzielanie ziaren zboża od kłosów i plew), rzepaku, strączkowych,
marchwi, traw itp., a po odpowiednim przystosowaniu także do wycierania główek kończyny,
z kolb kukurydzy itp.
Przez tysiące lat ziarno było młócone ręcznie za
pomocą cepów. Była to praca bardzo ciężka i wymagająca poświęcenia długiego
czasu, młockę przeprowadzano od żniw czasami aż do wiosny, w miarę wolnego czasu.
Mechanizacja tego procesu poważnie zmniejszyła nakład ciężkiej pracy ponoszony w
gospodarstwie rolnym.
Konstruktorem jednej z pierwszych młocarni (ok. roku 1786) był szkocki inżynier
mechanik Andrew Meikle. Była ona przeznaczona do mechanicznej separacji ziarna od kłosów,
łodyg i łusek zbożowych. |
Zasadniczym elementem młocarni jest bęben młócący, który
poprzez ocieranie o część nieruchomą zwaną klepiskiem oraz uderzanie rozbija kłosy,
łuski strąków. Następnie na wytrząsaczach następuje oddzielenie słomy od frakcji
drobnych.
Pierwsze, proste i małe młocarnie tylko młóciły i oddzielały drobne
frakcje od słomy, nie oczyszczały wymłóconego ziarna. Większe, nowocześniejsze były
zintegrowane z wialnią a nawet z segregownicą ziarna. Większość młocarni miała małą
szerokość, zboże do młócenia podawano ułożone wzdłuż maszyny (kłosami do
przodu). Po wymłóceniu słoma była potargana, połamana. Nie nadawała się do
pokrywania dachów. Istniał szczególny rodzaj młocarni tzw. szerokomłotne, które umożliwiały
podawanie zboża do maszyny ułożonego w poprzek. Bębny młócące w tej maszynie tylko
wybijały ziarno, a nie niszczyły słomy, która pozostawała prosta.
Rozwój młocarń sprawił, że w II połowie XIX wieku stały się
wydajniejsze. Młocarnia wymaga dużej mocy, dlatego były napędzane końmi poprzez
kieraty później używano silniki spalinowe silniki elektryczn, zwykle za pomocą koła
pasowego i pasa transmisyjnego. |