Dramat powstania polegał na tym, że ginęli w nim nie tylko powstańcy czy żołnierze, jak plutonowy Stefan Bohanes (szacuje się, że zginęło ich ok. 15 tys.), ale przede wszystkim cywile - przyjmuje się liczbę 150 tys. zabitych - obecnie to w przybliżeniu całkowita liczba mieszkańców Bytomia albo Olsztyna.
   Dla ludności cywilnej stolicy wybuch powstania był zupełnym zaskoczeniem, wielu zastał w sklepach, na ulicach, w parkach miejskich. Ścierały się wówczas głownie dwa uczucia: strachu przed śmiercią oraz dumy, że ojczyzna znów walczy i to nie bez pewnych nadziei na zwycięstwo. Zwłaszcza w pierwszych dniach życie dla większości warszawiaków płynęło dość zwyczajnie: czytano wydawane licznie gazety (kilkadziesiąt tytułów); zawierano małżeństwa (statystycznie na każdy dzień powstania przypadały 4 śluby); prężnie działało radio; a nawet organizowano koncerty (Mieczysław Fogg, stały bywalec warszawskich scen dał w trakcie powstania aż 104 koncerty!).
   Z drugiej jednak strony życie coraz bardziej zaczynało przypominać wojenną rzeczywistość. Najpierw dał się odczuć drastyczny wzrost cen (np. chleb wcześniej kosztujący 60 zł.osiągnął szybko cenę dwukrotnie wyższą).

   Rychło nadszedł jednak straszniejszy wróg - głód. Niedobór żywności był wszechobecny, powstańcy nie przewidzieli, że walki potrwają aż 2 miesiące. Jak opisuje Białoszewski w swoim Pamiętniku, aby zdobyć parę kilo mąki czy ziemniaków z narażeniem życia warszawiacy przemykali się kilka kilometrów na drugi kraniec miasta. Wreszcie żywności zabrakło wszędzie, choć najtrudniejsza sytuacja była w odciętym zupełnie od dostaw Śródmieściu.
Jeszcze silniejszym od głodu był wszechobecny strach przed śmiercią. Niemieckie lotnictwo nie czyniło najmniejszej różnicy w bombardowaniu obiektów wojskowych i cywilnych; świadkowie mówią, że zrzucano pociski nawet na szpitale specjalnie oznaczone Czerwonym Krzyżem. Ponieważ naloty trwały każdego dnia, niewielu tylko chroniło się w schronach przeciwlotniczych, większość zdołała tylko dotrzeć do piwnic zamieszkiwanych kamienic, których stropy nie wytrzymywały jednak zazwyczaj siły wybuchu spadających bomb.
   Od 5 sierpnia rozpoczęły się dodatkowo zorganizowane masowe mordy na ludności cywilnej. Niemcy wypędzali Polaków z mieszkań i rozstrzeliwali, tworząc wysokie hałdy zwłok, które następnie podpalali - oto relacja jednego z egzekutorów: "Wtedy widziałem, jak wpędzano siłą polskich cywilów (.) partiami po 10 osób, kładziono ich na stosach twarzą w dół, niektórych nawet wleczono za włosy i następnie SS-man rozstrzeliwał ich strzałami w kark. Zabitych nie odciągano i następna partia ofiar musiała wchodzić na zwłoki lub była na nie wciągana, a następnie również rozstrzeliwana. I tak działo się dalej, dopóki cały stos nie został zapełniony i wszyscy przyprowadzeni Polacy nie zostali rozstrzelani. Widziałem około 9-10 warstw trupów ułożonych na stosie. Kobiety z dziećmi przy piersi były rozstrzeliwane razem z innymi".
   Co gorsze, już od pierwszych dni powstania Niemcy zaczęli używać jeńców jako żywych tarcz, nawiązując do najbardziej bestialskich praktyk średniowiecznych.
   Niestety, zakończenie powstania nie oznaczało końca gehenny dla warszawiaków Przez obóz przejściowy w Pruszkowie przepędzono około 550 tys. mieszkańców Warszawy, z czego około 60 tys. wysłano do obozów koncentracyjnych (w ubiegły piątek kilku byłych więźniów Auschwitz, którzy spotkali się na terenie obozu z papieżem Franciszkiem to osoby skierowane do Oświęcimia po powstaniu warszawskim, a 90 tys. na roboty przymusowej do Rzeszy".
   Ta warszawska hekatomba miała doprowadzić do realizacji ludobójczych rozkazów Hitlera i Himmlera. Nie udało się, mimo że w czasie całej wojny zginęło ponad 720 tys warszawiaków (to dla porównania ludność dzisiejszego Wrocławia), mimo że zniszczono do 85 % zabudowy miejskiej Warszawa powstała z gruzów i przeżyła swoich niemieckich katów.
Dziś oddajemy mieszkańcom hołd, mając świadomość jak przeogromna była cena krwi i mienia, jaka przyszło w '44 roku zapłacić.