PROCESJA BOŻEGO CIAŁA 2004 |
||||||||||||||||
Boże Ciało to w Kościele Katolickim święto ku czci Najświętszego Sakramentu. Wierni szczególnie wspominają Ostatnią Wieczerzę i Przeistoczenie chleba i wina w Ciało i Krew Jezusa Chrystusa. W Polsce Boże Ciało obchodzi się w ostatni czwartek po oktawie Zesłania Ducha Świętego, a więc jest to święto ruchome. W tym roku przypadło 10 czerwca. W Polsce Boże Ciało jest dniem wolnym od pracy. Obchody świętą nierozerwalnie wiążą się z procesją z Najświętszym Sakramentem po ulicach parafii. Po sumie z kościoła
parafialnego wyszła do centrum Żegociny uroczysta procesja. Była piękna, ciepła,
słoneczna pogoda. Dziesiątki ministrantów, Służby Maryjnej, chłopców z dzwonkami,
dziewcząt w strojach krakowskich sypiących kwiaty, ubranych na biało dzieci
pierwszokomunijnych, dziewcząt i pań z feretronami, panów z kościelnymi sztandarami
(także nowym - darem parafian z Bytomska), drużyny strażaków, orkiestra dęta z
Żegociny i setki wiernych towarzyszyło w przejsciu do czterech ołtarzy księdzu
celebransowi - proboszczowi Leszkowi Dudziakowi. Uczestnicy procesji zatrzymywała
się kolejno przed zdudowanymi przez mieszkańców Bełdna, Rozdziela, Bytomska i
Żegociny ołtarzami polowymi, gdzie czytane były kolejno przez księży z żegocińskiej
parafii fragmenty Ewangelii. Wierni modlili się, śpiewali pieśni (w tym "Te Deum
laudamus" - "Ciebie Boga wysławiamy"), a na zakończenie procesji
otrzymali błogosławieństwo Najświętszym Sakramentem. |
||||||||||||||||
PROCESJA BOŻEGO CIAŁA W ŻEGOCINIE - FOTOREPORTAŻ |
||||||||||||||||
Wielkie święto Eucharystii w Kościele Katolickim celebrowane w pierwszy czwartek po pierwszej niedzieli (jedenastego dnia) po Zesłaniu Ducha Świętego - Zielonych Świątkach, między 21 maja a 23 czerwca. W Europie obchodzone od XIII w., najpierw (od 1246 r.) w Belgii, w diecezji Liege; bezpośrednią przyczyną ustanowienia święta Bożego Ciała były objawienia, jakie otrzymała belgijska zakonnica, bł. Julianna (1193 - 1258), przeorysza klasztoru augustynek w Comillon; później legat papieski rozszerzył je na całą Germanię; w 1264 r. papież Urban IV specjalną bullą wprowadził Boże Ciało do kalendarza liturgicznego, obowiązującego w Kościele katolickim. Następcy Urbana IV wzbogacili obchody Bożego Ciała o oktawę i uroczyste błogosławieństwo. Z XV w. datują się procesje Bożego Ciała. W Polsce obchody Bożego Ciała rozpoczęły się w 1320 r. w Krakowie i diecezji krakowskiej, wprowadzone tam przez biskupa Nankera; stopniowo wprowadzono je również w innych polskich diecezjach. Począwszy od XV w. w całej Polsce najważniejszym momentem obchodów Bożego Ciała są uroczyste procesje, które wychodzą z kościołów do czterech ołtarzy, przybranych zielenią (najczęściej gałęziami brzozowymi) oraz kwiatami, ustawionych na zewnątrz świątyń. Prowadzi je kapłan niosący konsekrowaną hostię w monstrancji Boże Ciało. Przy każdym ołtarzu jest śpiewana bądź czytana Ewangelia i udziela się wiernym błogosławieństwa Przenajświętszym Sakramentem. Z barwnych, okazałych procesji od najdawniejszych czasów na całą Polskę słynął Kraków (kolebka polskich obchodów Bożego Ciała). Szli w nich duchowni: biskupi, księża, zakonnicy; do początku XVII w. (tzn. w czasach, kiedy Kraków był stolicą Polski) w największej procesji, idącej od Wawelu do Kościoła Mariackiego, uczestniczyli królowie polscy ze swym dworem, różne formacje wojska, bractwa kupieckie i cechowe z godłami i chorągwiami, profesorowie Uniwersytetu Jagiellońskiego, studenci, religijne stowarzyszenia młodzieżowe, biało ubrane dziewczęta. Niegdyś procesje Bożego Ciała odbywały się przez całą oktawę. W Krakowie, Warszawie i innych dużych miastach wychodziły ze wszystkich największych kościołów, każdego dnia oktawy z innego, w kolejności odpowiadającej randze świątyni. Dotychczas w Warszawie, zgodnie z tradycją, procesję Bożego Ciała z Katedry Świętojańskiej na Plac Zamkowy i Traktem Królewskim prowadzi prymas Polski. Dotychczas w
całej Polsce w procesjach uczestniczą rzesze wiernych, a wśród nich wojskowi i
strażacy w galowych mundurach i ich orkiestry, dziewczynki w bieli sypiące kwiaty,
ministranci z dzwonkami, harcerze i in.; w niektórych miejscowościach (np. w Pruchniku
nad Sanem) także przedstawiciele dawnych organizacji patriotycznych. W wielu regionach
(np. na Mazowszu - w Łowiczu i wsiach podłowickich, na Kurpiach, w Rawskiem i
Opoczyńskiem, na Pogórzu, Podhalu i w Krakowie) uczestnicy procesji, a zwłaszcza osoby
noszące feretrony, chorągwie kościelne i wstęgi oraz mężczyźni zwyczajowo
prowadzący i podtrzymujący księdza niosącego monstrancję i trzymający nad nim
baldachim, występują w tradycyjnych, regionalnych, świątecznych strojach. Wszędzie
wierni pomagają w urządzaniu i dekorowaniu ołtarzy, a różne organizacje (np.
strażacy), grupy zawodowe (rolnicy, rybacy, górnicy i in.) wystawiają własne ołtarze.
Okna, furtki i balkony domów, znajdujących się przy drodze lub ulicy, którą
przechodzi procesja, dekoruje się kwiatami, wystawia w nich obrazy święte, insygnia
religijne. |
||||||||||||||||
Barbara Ogrodowska. Mały słownik. Zwyczaje, obrzędy i tradycje w Polsce, Verbinum, Warwszawa 2000 |
||||||||||||||||