PROBOSZCZOWIE ŻEGOCIŃSKIEJ PARAFII

Ks. Wojciech Białas.

BIAŁAS WOJCIECH (1893 - 1984 )

       Syn Stanisława i Anny z domu Wołowiec. Urodził się 23 II 1893 w Grudnie Dolnej (parafia Siedliska Bogusz). Szkołę podstawową ukończył w parafii rodzinnej, gimnazjum w Dębicy (matura w 1913). Teologię studiował w Tarnowie i tutaj 16 IX 1317 przyjął święcenia kapłańskie z rąk bpa L. Wałęgi.
      Od 3 X 1917 był wikarym w Wierzchosławicach. Z pracy w tej parafii wyniósł sentyment do Wincentego Witosa. Od 27 IX 1920 był wikarym w Zgórsku, od 2 Xl 1921 w Czerminie. Tu organizował wspólnotę parafialną w odległych od kościoła parafialnego Górkach, dokąd też się przeniósł. Tu w 1934 przeżył z parafianami wielką powódź, która dotkliwie zniszczyła parafię. Tu też spędził trudny okres okupacji. Pod koniec wojny zostały doszczętnie zniszczone plebania, budynki gospodarcze i mury kościoła. Po wojnie zaistniała konieczność o odbudowy tego wszystkiego. Nie czując się na siłach, podał się na opróżnione probostwo w Żegocinie. Otrzymał je 20 IX 1947. Tu okazał się utalentowanym duszpasterzem. Dbał o piękno domu Bożego. Pełen taktu i kultury, otaczał szacunkiem każdego, co mu jednało życzliwość kapłanów i wiernych. Przykładnie współpracował z wikariuszami. Swoją osobowością sprawił, że wielu młodych ludzi przekroczyło progi seminariów duchownych. Zwalniając go z tego stanowiska z powodu słabego zdrowia i podeszłego wieku bp Jerzy Ablewicz wyraził mu swe uznanie "za wzorową postawę kapłańską [...], która przejawiała się w ofiarnej pracy duszpasterskiej na powierzonych placówkach". Dziękował księdzu Jubilatowi szczególnie za pozytywny wpływ wychowawczy na młodych kapłanów oraz na budzenie i kształtowanie powołań kapłańskich.
       Był radcą kurii diecezjalnej. 19 VI 1982 zwolniony z obowiązków proboszczowskich rezydował w Lubzinie, gdzie zmarł 30 lipca1984. Spoczywa na cmentarzu w Siedliskach Bogusz. Odznaczony EC ("expositorium canonicale", daje odznaczonemu kapłanowi tytuł kanonika i prawo noszenia krótkiej czarnej pelerynki przyszywanej do sutanny) oraz RM.(
prawo do noszenia rokiety i mantoletu wzorowanego na chórowym stroju kanoników katedralnych).

Źródło: Ks. Adam Nowak, Słownik biograficzny kapłanów diecezji tarnowskiej 1786 - 1985

[wstecz]