ŚWIĘTO BOŻEGO CIAŁA W ŻEGOCINIE - 15.06.2006

Procesja Bożego Ciała 2006.

    Uroczystość Bożego Ciała należy najważniejszych świąt obchodzonych w kościele katolickim. Ustanowił je w 1246 roku biskup Robert dla diecezji Liege w Belgii, a papież Urban IV w 1264 r. wprowadził to święto bullą "Transiturus" dla całego Kościoła. Na termin obchodów wyznaczył czwartek w oktawie Trójcy Przenajświętszej. Jednakże ze względu na śmierć Urbana IV jego bulla w tej sprawie nie została ogłoszona. Uczynił to dopiero papież Jan XXII w 1317 roku. geneza święta związana jest z objawieniem bł. Julianny Cornillon (1193-1258) z Francji, któremu ukazywała się jej jasna tarcza księżyca z ciemną plamą. Jak zinterpretowano, przyczyną tego był brak wśród świąt kościelnych dnia poświęconego Najświętszemu Sakramentowi.
    Głównym celem obchodów święta Bożego Ciała jest publiczne wyznanie wiary w obecność Jezusa Chrystusa w Najświętszym Sakramencie, oddanie Mu czci i podziękowanie za łaski płynące przez ten Sakrament, a także przebłaganie Go za zniewagi wyrządzone przez słabość i oziębłość ludzką oraz bluźnierstwa niewiernych. Pierwsze procesje z Najświętszym Sakramentem w uroczystość Bożego Ciała odbyły się w latach 1265-1275 w Kolonii w Niemczech.
    W Polsce Boże Ciało obchodzi się w czwartek po oktawie Zesłania Ducha Świętego. Jest to święto ruchome wypadające zawsze 60 dni po Wielkanocy. Jako pierwszy, obchody święta Bożego Ciała w Polsce wprowadził w diecezji krakowskiej w 1320 r. biskup Nanker. Procesje odbywały się już w XIV wieku w Płocku. Przyjęty został powszechnie zwyczaj odprawiania w Boże Ciało mszy świętej w obecności wystawionego Najświętszego Sakramentu. W późnym średniowieczu i renesansie największym sanktuarium kultu Bożego Ciała w Polsce był poznański kościół Bożego Ciała. Pod koniec XV w. procesje w uroczystość Bożego Ciała były już powszechne w Niemczech, Anglii, Francji, w północnych Włoszech i w Polsce. Budowano cztery ołtarze jako stacje procesyjne. W uroczystym pochodzie ze śpiewem uczestniczyło duchowieństwo, cechy rzemieślnicze, bractwa kościelne, szkoły i rzesze wiernych. Od czasów reformacji, która zakwestionowała obecność Chrystusa pod postacią chleba i wina, procesje Bożego Ciała stały się manifestacją wiary.
    W procesji stołecznej w Polsce doby przedrozbiorowej kapłana niosącego monstrancję z Najświętszym Sakramentem podtrzymywał król wespół z najwyższymi dostojnikami państwowymi. Uczestnictwo wiernych w procesji łączyło się z manifestacją uczuć narodowych. W okresie II Rzeczypospolitej procesje Bożego Ciała były w Warszawie celebrowane niezwykle uroczyście. Także w pierwszych latach po wojnie (1945-48) w warszawskiej procesji prymasowi towarzyszyli przedstawiciele komunistycznych władz, chcąc w ten sposób zyskać uznanie społeczeństwa.
Konferencja Plenarna Episkopatu Polski 17 lutego 1967 r. zmodyfikowała obrzędy procesji Bożego Ciała, wprowadzając w całej Polsce nowe modlitwy przy każdym z czterech ołtarzy oraz czytania z czterech Ewangelii, tematycznie związanych z Eucharystią.
    W III Rzeczypospolitej, w latach 1991-1995, w procesjach Bożego Ciała w Warszawie obok prymasa Polski kardynała Józefa Glempa brali udział członkowie najwyższych władz państwowych z ówczesnym prezydentem Lechem Wałęsą. Tegoroczna centralna procesja Bożego Ciała wyruszyła z bazyliki św. Krzyża, przeszła Krakowskim Przedmieściem i zakończyłą się tradycyjnie przy kościele akademickim św. Anny, gdzie prymas Glemp wygłosił kazanie oraz udzielił błogosławieństwa miastu i całej Polsce.
    Z uroczystościami Bożego Ciała wiązały się różne wierzenia ludowe. Szczególne własności przypisywano zebranym kwiatom i gałązkom, które zdobiły ołtarze.

Procesja Bożego Ciała 2006. Procesja Bożego Ciała 2006.

    Tegoroczne nabożeństwo rozpoczęło się w żegocińskim kościele parafialnym 15 czerwca 2006 r. o godzinie 11.00. Celebrował je ksiądz proboszcz Leszek Dudziak. Podczas sumy kazanie wygłosił ksiądz Józef Waśko. W całości poświęcił je tajemnicy Eucharystii.
   Po zakończeniu mszy świętej z kościoła wyruszyła długa procesja wiernych. Za krzyżem szły młodzieżowe służby kościelne tj. Służba Maryjna, ministranci, lektorzy. Za nimi szły dzieci pierwszokomunijne, mali chłopcy z dzwoneczkami i dziewczynki sypiące kwiaty, dziewczęta i panie niosły feretrony. Najmłodszym towarzyszyli rodzice, czasem babcie. W procesji do czterech ołtarzy szły trzy pokolenia parafian: dziadkowie i babcie, rodzice i dzieci. Piękna, słoneczna i ciepła pogoda dodawała uroku tradycyjnej pielgrzymce. Pod każdym z ołtarzy, przygotowanym przez poszczególne wioski parafii księża czytali fragmenty Pisma Świętego, a wierni śpiewali Suplikacje. Przy ostatnim ołtarzu razem z towarzyszącą procesji orkiestra dętą CKSiT w Żegocinie, zaśpiewano "Te Deum". Na zakończenie procesji ksiądz proboszcz udzielił Monstrancją z Eucharystią wszystkim wiernym błogosławieństwa.
   W Żegocinie do dziś zachowała się tradycja odłamywania gałązek z drzewek zdobiących ołtarze. Zatyka się je potem na zabudowaniach, aby strzegły przed ogniem, piorunami i innymi nieszczęściami. Tak też było w tym roku.

Procesja Bożego Ciała 2006. Procesja Bożego Ciała 2006.
Procesja Bożego Ciała 2006. Procesja Bożego Ciała 2006.
Procesja Bożego Ciała 2006. Procesja Bożego Ciała 2006.
 Procesja Bożego Ciała 2006. Procesja Bożego Ciała 2006.
 Procesja Bożego Ciała 2006.

Procesja Bożego Ciała 2006.

Procesja Bożego Ciała 2006. Procesja Bożego Ciała 2006.

Wykorzystano fragment opracowania Stanisława Karnacewicza

[wstecz]