GMINA ŻEGOCINA - ZASŁUŻENI


ANNA ŁĘKAWA 1911 - 2012 - WIERSZE WYBRANE

Drugą, oprócz malarstwa, pasją Anny Łękawy były wiersze. Po raz pierwszy zebrał je Tadeusz Olszewski i wydał staraniem Gminnej Gmiblioteki Publicznej w Żegocinie Tadeusz Olszewski, a było to w roku . Tomik nosil tytuł "Sieroca dola" i ukazał się w 1997 roku i zawierał 17 wierszy. Tomik ten wydawano kilkakrotnie, głównie staraniem samej autorki, za każdym razem nieznacznie zmienianjąc i uzupełniając o kolejne utwory. Pierwszy i jednocześnie ostatni, profesjonalnie wydany tomik wierszy pt. "Celem moim radość dawać", wzbogacony o kilkadzisią reprodukcji obrazów Anny Łękawa, został wydany na okazji jubieluszu 100-lecia urodzin Artystki - w kwietniu 2011 roku. Zawiera 45 wierszy, napisanych w ciągu całęgo życia Autorki. Kilka wierszy Anny Łękawy ukazało się także w 2008 roku w "Naszym Dzienniku". Twórczość Anny Łękawy chyba najlepiej scharakteryzował Pan Jan Flasza - Dyrektor Muzeum im. Fischera w Bochni wypowiadając podczas benefisu z okazji 50-lecia twórczości artystycznej łąkieckiej artystki następujące słowa: "Pani twórczość malarska, jak również poetycka wypływają z głębi serca płynącego zachwytu nad urodą polskiego krajobrazu. Nawet wtedy, gdy tylko księżyc blado świeci nad światem, na Pani obrazach nie zachodzi słońce. I niebo jest tak blisko, blisko czasów dzieciństwa oraz niezapomnianego ciepła ogniska domowego, gdzie świat był z pewnością znacznie biedniejszy, niż nasz, lecz chyba jednak nieco bardziej uporządkowany. I prostszy...".



Polska wiosna Przyszła wiosna roześmiana Rozśpiewana i radosna Białym brzóskom nad ruczajem Zaplotła warkocze Nasyciła łąki kropelkami rosy Rozsiała kolorowe kwiaty I utkała z nich kobierce Królewskie makaty. Białym puchem obsypała Sady grusz, czereśni A z błękitu na słonecznym promyku Rozlegają się dzwoneczki Skowronkowych pieśni. (...) A słowik się wtula W jaśminowe białe kwiecie Gardełko roztwiera Upojny i radosny Najpiękniejszą pieśń zaśpiewa Na cześć polskiej wiosny. Wiersz został opublikowany w "Naszym Dzienniku" 18.04.2008 r.	Matka Boska Zielna Szumiącym łanem pachnących zbóż Kwiatów naręczem, pieśnią skowronka W bezkresie nieba omodlona Matko Boska Zielna, bądź pozdrowiona. W sierpniowy słoneczny poranek Na Twe ołtarze przynosimy żniwny dar Z ojczystych łanów zebrany, Złociste brzemienne kłosy chlebem pachnące, Kwiaty i zioła rozkwiecone, Barwami tęczy grające. W dniu Twego święta, o Matko nasza, Do Twego tronu modlitwy ślemy. Błogosław rolniczej pracy Na tej ojczystej, rodzinnej ziemi, Nad którą zapach żniwny Jak kadzidło z naszą modlitwą i uwielbieniem W niebo ulata, uświęć nasze dary, Matko Boska Zielna, Matko Wniebowzięta. Wiersz został opublikowany w "Naszym Dzienniku" 14.08.2008 r.



Muchomory i borowiki W gęstym lesie, na polanie, rosły sobie borowiki. Ustawiły się rzędami jak bojowe szyki. Skromne, ciemne kapelusze i duże, i małe, A obok nich wybujały muchomorki, o jakie wspaniałe ! Na czerwonych kapeluszach białe cętki miały I wyniosłe, białe nóżki. Na sąsiednie borowiki, Jakby na okruszki spoglądały i tak rozmawiały: - Och, daleko byście mogły się porównać. Na nas wszyscy spoglądają - muszki i motylki Koło nas latają. Wtem przybiegła na polanę dzieciaków gromada, Borowiki zobaczyła i koszyki napełniła. Muchomorki ominęła i wraz zawołała: - Cóż z tego żeście urodziwe, ale trujące i nieprawdziwe. Co się błyszczy, zwykle puste bywa. Wartościowe swoją cenę ma i zawsze trwa	Sieroca dola Jakżeś jest piękna ziemio rodzinna, Gdy powiew wiosny ze snu budzi cię. Gdy nad lasami mgły zawisną sine I świergot ptaków wkrąg rozdzwoni się. Piękne są twoje łany szumiące, Kwieciste łąki, szerokie pola; Lecz kiedy wspomnę, niegdyś przed laty Wśród tego piękna chadzała "Sieroca dola". Gdy dworskie łany zżęto, zwieziono I ustawiono w stogi ogromne. Owym ścierniskiem szło chłopskie dziecko Bose i głodne. Z nieba się lały słońca promienie, Na jasną główkę padały, A oczy dziecka jak szafir nieba Na skibkę chleba kłósek szukały. Lecz przeminęły te szare dni. Jest Polska nowa, gdzie dziecko nie zna co to jest głód. Nie wypędzi gąsek w pole sieroteńka Marysia bosa, Co jej łzy perliste ciekły jak poranna rosa. Nie będzie Janko Muzykant tęsknił za skrzypkami prawdziwymi, Co ich struna tak żałośnie drga, Bo Ojczyzna swoim dzieciom Najpiękniejsze skrzypki da !



Pamięci poetki ludowej Emilii Lalik Jak kwiat podcięty, złamany odeszłaś z naszego grona. I uleciała wraz z tobą poezja nasza ludowa. Jak żar słoneczny wprost padający na żniwne pola, tak przepojone żarem miłości do ziemi - matki były Twe strofy, były Twe słowa. Po raz ostatni recytowałaś tu, w naszym gronie, pełna zapału, pełna nadziei i dobrych chęci. Taki nam obraz pozostawiłaś, taką zostaniesz w naszej pamięci. Na Twej mogile znicze zapłoną kielichy kwiaty pochylą czoła. I my żegnamy Ciebie milczeniem, niemą modlitwą - Żegnaj poetko ludowa !	Piękno Żegociny Zrodziła się w górskiej kotlinie Beskidu, Wrosła w zieleń i bujne lasy. Minęły wieki, minęły czasy - Tak samo pachną kwiaty i zioła, Hymn dziękczynienia śpiewają drzewa, Kręty strumyk szemrze, po kamykach płynie Po tej strojnej w zieleń i kwiaty żegockiej kotlinie. Gdy z wiosną rozbłyśnie w zieleni, Gdy swą urodą zachwyca oczy, Gdy w blaskach słońca się mieni Raduje ludzi, miłością jednoczy. Kłosy pszeniczne w krąg falujące, Kwieciste łąki srebrem ros błyszczące, Pszczół miodnych roje w kwiatach lip grające - Wszystko to wkoło poezją tchnące. Gdy słuchasz pieśni skowronka, Który się w błękit hen wzbija, Z wieży kościelnej dzwon zagra na Ave Maryja, Wtedy uklękasz w pokorze, w niemej modlitwie Za piękno ojczystej ziemi - Dzięki Ci Boże !



Żywe wotum Góry nasze, góry Tatry niebosiężne, Światłem gorejące i we mgle tonące, Z krzyżem na Giewoncie wy straż tu pełnicie. U waszych podnóży wyrosła świątynia Papieża Polaka, Papieża Pielgrzyma, Co świat wszerz przemierza, Pokój głosi między narodami I miłość rozdaje pełnymi garściami. Z uśmiechem promiennym, Z modlitwą na ustach, Co lotem ptaka do nieba ulata, Błogosławieństwo wyprasza dla świata. Oto Żywe Wotum - wspaniała Świątynia - Na dowód wdzięczności dla Fatimskiej Pani, Gdzie nieustannie trwa czuwanie i dziękczynienie Za Ojca Świętego życia ocalenie. Świątynia na Krzeptówkach to dzieło sztuki, Co stworzyć mogło Podhale, Co z serc swych wykrzesali ci nasi dzielni górale. Opodal pomnik Papieża z wyciągniętymi ramiony Na panoramę Tatr, na krzyż Giewontu wpatrzony. O Polsko ! Wielkich rodzisz synów. Wszystko, co szlachetne, pragną dać ludzkości - Miłość i pokój świata wynoszą na tron wysokości.	Kapliczki przydrożne Kapliczki przydrożne W cieniu szumiącej lipy Na rozstaju dróg W szumie falujących zbóż Pośród ukwieconych łąk W bezkresie szerokich pól Kapliczki przydrożne Po całym kraju rozsiane Z kamienia wykute Z lipowego drewna rzeźbione Wiarą prześwietlone Kapliczki przydrożne To nasz symbol wiary To pomniki historii Na pamiątkę ocalenia Od życiowych burz Z wiarą budowane I czcią otoczone Od wielu pokoleń Echem tysięcy pieśni wielbione Gdy maj rozbłyśnie cudem przyrody Gdy zajaśnieją wieczorne zorze Lud się gromadzi pod kapliczkami By oddać pokłon Bogurodzicy Majowej Pani O matko nasza z polnej kapliczki W złote kaczeńce przybrana Jesteś Królową naszego narodu Czuwaj nad nami Niepokalana



Żegocina Ziemio żegocińska - wybrana i podziwiana - Przyodziała Cię przyroda w najcenniejsze szaty: W te lasy wyniosłe, żywicą pachnące, W te kręte strumyki przeczyste i rwące I rozsiane po pagórkach i dolinach kolorowe kwiaty Wyzłocone pszeniczne łany falujące Adorują Twe istnienie Otwierasz szeroko swe gościnne bramy I dajesz swe dary, dajesz wytchnienie.	Już powiędły moje kwiaty Już powiędły moje kwiaty Miłości, marzeń i snów, Chociaż gaj, jak przed laty, Pieśnią szczęścia szumi znów. Serca ogień jasny Zgasł i spopielał już, Pozostał tylko własny Pamiętnik z życiowych burz. Gdy tak mało w naszym życiu Jest szczęśliwych dni, Celem moim radość dawać, A w ukryciu niech łza tylko lśni.



[wstecz]